Uit de oude doos. 'luilevende armen' en het dwangarbeiderskamp Ommerschans. De geschiedenis herhaalt zich

Er zijn aan het begin van de negentiende eeuw in ons land ‘luilevende armen’ die in plaats van te werken liever hun hand ophouden. Men noemt ze ‘ene grief voor onze natuur, luije buiken, onbeschaamde deugnieten, zedelooze voorwerpen’. In het in 1822 te Overijssel opgerichte bedelaarsgesticht de Ommerschans zullen die eens hard worden aangepakt en heropgevoed. Uit alle windstreken, van Hoorn tot Veere en van Brussel tot Groningen, worden de bedelaars door gemeentebesturen ‘opgezonden’. Maar zijn het wel allemaal bedelaars?

Beste mensen,

Er heeft zeven jaar, voor een groot gedeelte in het archief doorgebracht, overheen moeten gaan, maar nu kan ik met trots en tevredenheid melden dat er een volgend boek over de koloniën is: De bedelaarskolonie, met als ondertitel de Ommerschans: het eerste landelijk gesticht voor luilevende armen.
Er is al een site over het boek, www.debedelaarskolonie.nl, waarop ik ook ruimte gereserveerd heb om 'extra informatie' uit het archief te plaatsen, en dat begint nu geleidelijk gevuld te raken: http://debedelaarskolonie.nl/9-2/

Hartelijke groet,
Wil Schackmann

Commentaar onzerzijds:

Het zal niet lang meer duren of deze geschiedenis wordt herhaald. Baanlozen worden ook nu opgeroepen voor [onbezoldigde] dwangarbeid in gemeentelijke werkhuizen, partipatiecentrum of iets dergelijks genoemd, zonder enig perspectief op een betaalde baan.