Dit is een weblog van de Bijstandsbond. Met kritiek op misstanden bij het werken met behoud van uitkering, nieuws over acties en mededelingen. Vroeger was dit de weblog van het actiecomité Dwangarbeidnee. Telefoon 020-6898806. Spreekuur dinsdag en donderdag 11.00 uur-16.00 uur. Da Costakade 162 Amsterdam
maandag 29 april 2013
zaterdag 27 april 2013
Uit de oude doos. Het begin van de werkverschaffing nieuwe stijl. Het Gemeenschapstakenplan van Andre van der Louw.
Reeds vele eeuwen zijn er projecten opgezet om werklozen middels werkverschaffingsprojecten bezig te houden, te onderdrukken en uit te buiten. Maar de werkverschaffing nieuwe stijl dateert van het begin van de tachtiger jaren van de vorige eeuw, toen door de sociaal-democraten het zogenaamde Gemeeschapstaken plan werd gepresenteerd. Terwijl werklozen daarvoor voornamelijk in de ontginning, de dijkenbouw en de aanleg van infrastructuur werkten, heet het nu dat werklozen 'iets nuttigs moeten doen voor de lokale gemeenschap' door zich via 'vrijwilligerswerk' met behoud van uitkering in te zetten in de eigen buurt.
Na de verkiezingen in mei 1981 werd er gewerkt aan een kabinet van Partij van de Arbeid en CDA. Dit resulteerde in het kabinet den Uyl/van Agt, dat op 11 september 1981 werd geinstalleerd. Den Uyl presenteerde een werkgelegenheidsplan, dat via overheidsuitgaven nieuwe arbeidsplaatsen wilde scheppen en dat nieuw beleid wilde maken op het gebied van arbeidstijdverkorting en herverdeling van werk. Er werd 2,6 miljard gulden uitgetrokken voor het direct scheppen van werk. Het plan stond echter op gespannen voet met de wens, om de collectieve sector niet uit te breiden. In mei 1982 dienden de PvdA-ministers hun ontslag in omdat de bezuinigingen zoals neergelegd in de voorjaarsnota volgens hen te ver gingen.
Tijdens het kabinet van Agt II deed Andre van der Louw voorstellen voor een "gemeenschapstakenplan" waarbij jongeren met een uitkering verplicht konden worden, "nuttige" werkzaamheden voor de gemeenschap te verrichten, op straffe van stopzetting van de uitkering. Van der Louw wilde in feite jongeren met een uitkering verplicht stellen vrijwilligerswerk te doen, dat hen door de overheid werd opgedragen. De Werklozen Belangen Vereniging Amsterdam (WBVA) konstateerde in een pamflet, dat er inderdaad werk genoeg te doen was; het onderhoud van buurt- en clubhuizen, gescheiden huisvuilinzameling, opknappen van braakliggende terreinen, hulp aan zieken en bejaarden. Gewoon werk, een waslijst lang. Al dreven volgens de WBVA ambtenaren in Rotterdam het wel wat ver door te pleiten voor konijnen schieten op de Maasvlakte. Maar al dat werk moest wel gedaan worden met een arbeidskontrakt en geregelde arbeidsvoorwaarden.
Van der Louw wilde echter iets heel anders. Onder druk van de vele protesten haalde van der Louw de dwang uit zijn plan. Er zou alleen zachte aandrang op de jongeren uitgeoefend mogen worden. Protesterende uitkeringsgerechtigden brachten naar voren, dat het plan van der Louw weg moest, omdat het recht op werk van jongeren niet serieus genomen werd; het plan zou een rare ongelijkheid in de samenleving invoeren, waarbij de een met behoud van uitkering werkte en de ander een volwaardig loon kreeg; bovendien zou het vrijwilligerswerk dienen ter vervanging van betaalde arbeid die verdween door de bezuinigingen. Vrijwilligerswerk had geen betutteling nodig van arbeidsbureau’s en sociale diensten. Jongeren konden zelf wel uitmaken wat voor vrijwilligerswerk ze wilden doen in een tijd van grote werkloosheid.
Toen van der Louw begin 82 met zijn plan kwam, vond men bij de WBVA dat er aktie tegen gevoerd moest worden. De ideeen liepen uiteen van het omspitten van de tuin bij van der Louw thuis tot een wegversperring. Maar een overleg met NVV-jongeren maakte duidelijk, dat er in Rotterdam al een actie bedacht was, waarbij de tuin van van der Louw zou worden omgespit. Enkele weken na die aktie heeft de WBV toen aktie gevoerd bij het Polanentheater, waar van der Louw aanwezig was om het centrum te openen. Jongeren in werkkleding met ragebollen en stoffers improviseerden op het gemeenschapstakenplan, vd Louw werd afgestoft, evenals zijn auto, onkruid werd ter plekke gewied, enzovoort.
Voorafgaand aan de aktie werd een grote vergadering gehouden op initiatief van het NVV-JC. Bij een volgende vergadering zaten er echter nog maar een paar organisaties om de tafel; ongeorganiseerde jongeren, die na een oproep op radio STAD aanwezig waren geweest, kwamen niet meer terug. Op de tweede vergadering werd besloten een manifest te maken met de verschillende argumenten tegen het plan van der Louw. Voor het verdere verloop van de aktie werd een "initiatiefgroep werkloze jongeren" opgericht. Het manifest werd naar veel organisaties in Amsterdam gestuurd, en er werd een petitie opgesteld voor de gemeenteraad. Uiteindelijk lieten de verschillende organisaties het echter afweten, en kwam al het werk terecht op de schouders van de medewerkers van de WBVA. Tijdens een commissievergadering van Sociale Zaken heeft een vertegenwoordiger van het NVV-JC de verzamelde petities aangeboden aan wethouder Jonker. Niet lang daarna keurde de gemeenteraad de plannen van vd Louw af. En even daarna viel het kabinet Van Agt-Den Uyl en verdween het "Gemeenschapstakenplan" in de la.
vrijdag 26 april 2013
Clientenraad in gemeente Leeuwarden kritisch over werken met behoud van uitkering
Het Parool van vandaag: werklozen uitgebuit door de gemeente
Veel klachten over Emmer Training en Diagnose Centrum
donderdag 25 april 2013
Samen in verzet in Amsterdam, solidair voor ieders recht! Dag van de Arbeid, 1 mei
woensdag 24 april 2013
Vergadering van het comite dwangarbeidnee op maandagavond 22 april in het Mozeshuis
Er waren 50 mensen aanwezig. Tijdens de avond werden de misstanden in kaart gebracht, met name op de Laarderhoogteweg, waar Herstelling Werk en Uitvoering gevestigd is, en ook het Praktijkcentrum van de Dienst Werk en Inkomen. Daarnaast werd gediscussieerd over de mogelijkheden hier iets aan te doen. Maar er waren ook enkele getuigenverklaringen waaruit blijkt dat de hieronder beschreven praktijken op de Laarderhoogteweg elders in de werkorganisatie van de Dienst Werk en Inkomen, bij het Reintegratie Bedrijf Amsterdam en bij Pantar voorkomen. Op 7 mei 2013 is in het Dijktheater in Amsterdam de volgende plenaire actievergadering van het comite Dwangarbeidnee. Aanvang 19.00 uur. Samen bespreken we dan wat we gaan doen tegen dwangarbeid.
Hieronder een overzicht van de misstanden die naar voren kwamen op maandagavond.
Verschillende getuigen brachten over de situatie aan de Laarderhoogteweg het volgende naar voren. Sommigen werken er al lang, bijvoorbeeld 8 maanden 8 uur per dag. De aanwezigen vinden de manier waarop je behandeld wordt een moderne vorm van slavernij. Een van hen zei: ‘ik ben in een gevangenis, als je ziek wordt zeggen ze je komt morgen maar, anders gaan we je 30% korten. In de pauze mag je niet naar buiten. Soms mag je zelfs niet naar het toilet. In de keuken mag je niet even zitten’. Ze argumenteren nooit, ze communiceren niet, ze geven nooit een toelichting op hun besluiten. Er werden tijdens de vergadering verschillende voorbeelden genoemd van dialogen met klantmanagers waaruit blijkt hoe de uitkeringsgerechtigden behandeld worden. Van de kant van de klantmanagers gaat dat in de vorm van commando’s. ‘Waar blijven jullie’. ‘Ik vraag je toch wat, praat tegen mij’. ‘We gaan nu een gesprek voeren, ga zitten nu’. ‘Je werkhouding laat te wensen over, je krijgt anders een korting’. Etc.
Mooie praatjes en de werkelijkheid van de werkverschaffing
Verschillende aanwezigen zijn erg verdrietig geworden, voelen zich down, balen ervan dat ze in de mooie praatjes zijn getrapt die aan het begin van het traject worden gehouden en waar niets van terechtkomt. De aanwezigen zeggen dat ze zich klein en vernederd voelen. De mooie praatjes staan in schril contrast met wat ze moeten doen. ‘Ga maar ramen lappen, de WC’s schoonmaken. En als je iets schoongemaakt hebt, komt er iemand anders die het nog een keer gaat schoonmaken. Sterker nog, na kantoortijd komt een professioneel schoonmaakbedrijf de ruimten schoonmaken. Iemand vroeg een keer: ‘maar waarom moet ik dan ook hetzelfde schoonmaken?’. Het antwoord luidde: ‘jullie moeten oefenen in schoonmaken’. En dat dus maanden lang. Pogingen van uitkeringsgerechtigden hun kansen op de arbeidsmarkt te vergroten worden tegengewerkt. Iemand wilde behalve de summiere schoonmaakcursus van de Laarderhoogteweg zelf een andere cursus volgen. ‘In mijn situatie kom ik zo niet aan het werk. Daarom stelde ik een andere cursus voor, ik zei dan betaal ik het zelf wel’. De reactie was: ‘dat doe je dan maar in je vrije weekend. Door de week moet je hier aanwezig zijn’. De klacht is ook, dat het onmogelijk is in de tijd van het DWI pogingen te ondernemen aan betaald werk te komen. Ze hebben niets, geen faciliteiten laat staan dat je er gebruik van kunt maken. Internet is er niet, wordt je niet aangeboden. Je moet aanwezig zijn en dat is het. Ze hebben dingen beloofd, maar er komt niets van terecht. Ze zeggen steeds we gaan voor je kijken naar een baan, we gaan ons daar voor inspannen, maar ze doen in dat opzicht helemaal niets. Als je vraagt hoelang moet ik hier blijven krijg je een ontwijkend antwoord, ze zeggen je blijft hier korte tijd, maar in de praktijk blijven mensen er heel lang.
In de schulden door het traject
Alleenstaande moeders met kinderen moeten de kosten van de kinderopvang zelf betalen. Ze krijgen 20 of 30 euro per kind per maand, terwijl de kosten van de opvang per kind minstens 90 euro zijn. Vooral vrouwen met meerdere kinderen komen hierdoor in de schulden. De autoriteiten op de Laarderhoogteweg zijn zeer inflexibel als het gaat om afspraken over werktijden in verband met de kinderen. Die moeten ’s morgens naar school maar je moet vroeg aanwezig zijn, praten over wat later komen omdat je de kinderen naar school moet brengen is onmogelijk. Ze dreigen onmiddellijk met kortingen van 30% en meer. Je krijgt om naar de Laarderhoogteweg te reizen een onkostenvergoeding van 20 euro per maand, maar dit is lang niet voldoende om de kosten te betalen. Er wordt aangegeven, dat je door het traject in de schulden komt als je daar al niet in zat, en dat ze daar geen enkel begrip voor hebben.
ziekmeldingen
Je mag niet ziek zijn. Iemand had jaren geleden een zwaar ongeluk en heeft nu nog last van het been. Maar als hij belt dat hij ziek is, wordt gezegd je moet morgen weer komen want anders korten we je. Als je je ziek meldt, krijg je gelijk bezoek van twee vertegenwoordigers, mensen van de administratie, de werkmeesters of anderen. Ze vragen om je medische gegevens. Ze beginnen met te vragen: ‘wat heb je dan’? En dan moet je antwoord geven. Ze vragen door over de medische toestand. ‘Hoe heet jouw ziekte dan?’. En dan zeggen ze soms: ‘als je dat hebt stuur ik je door naar een arts’. Een van de aanwezigen zei: de controleur zei tegen mij: ‘je klinkt anders heel gezond’. De klantmanagers hebben toegang tot het Raak systeem, waar al je gegevens in staan. De aanwezigen balen ervan dat bij ziekmelding wordt gedreigd met arbeidsongeschikt verklaren door een arts. ‘En dan kom je bij een arts en wordt je afgekeurd, maar dat wil ik niet, ik wil een baan’. De meeste aanwezigen willen een echte baan met 200 of 300 euro meer dan de bijstand. Een van de aanwezigen zegt: ‘ik wil een salaris. Dan wordt het heel wat anders als om 6 uur de wekker gaat’.
stalking
Er heerst bij de klantmanagers een cultuur die de aanwezigen omschrijven als stalking tot in je priveleven. Ze proberen regelmatig je onder druk te zetten om in je telefoon te mogen kijken en je prive email te mogen bekijken. Een van de aanwezigen had een gesprek met de klantmanager. Mensen mogen hun telefoon niet aan hebben staan tijdens de gesprekken en op het werk. Een van hen had dat toch gedaan. Tijdens het gesprek ging de telefoon. ‘Zet uit, dat ding, zet uit!’ schreeuwde de klantmanager. ‘Maar het is de school van mijn zoon’, antwoordde ze, daarop reageerde de klantmanager met: ‘dat geloof ik niet! Laat onmiddellijk zien! Laat zien!’. Ze behandelen je als een kind en ze geloven je nooit. Er heerst continu wantrouwen jegens de motieven van de uitkeringsgerechtigden en dit is een punt wat alle aanwezigen spontaan beamen. Het is voorgekomen dat iemand zijn telefoon werd afgepakt.
Kortingen
Het mag dan zo zijn, dat voortdurend onmiddellijk gedreigd wordt met kortingen als je iets vraagt, bij daadwerkelijke kortingen wordt soms niets gezegd. Noch mondeling noch schriftelijk wordt er een mededeling gedaan dat je een korting krijgt. Op de betaaldag kom je dan tot je verbazing tot de ontdekking dat er geen geld is gestort. Ook wordt het soms mondeling wel aangekondigd, maar komt er geen brief waar het in staat. Deze ervaring heeft de Bijstandsbond ook met mensen die nog niet op de Laarderhoogteweg werken, maar opgeroepen zijn voor een gesprek. Kortingen worden in strijd met de gemeentelijke verordening doorgevoerd, en er worden soms geen brieven verstuurd waarin een en ander wordt meegedeeld. Mensen ontdekken dat er minder of in het geheel geen geld op hun rekening wordt gestort. Niet alleen krijgen mensen vaak geen bericht over de korting, maar als dat wel gebeurt worden mensen niet geïnformeerd dat ze hier nog iets tegen kunnen ondernemen: bezwaar kunnen maken binnen 6 weken. De termijn daarvoor wordt niet genoemd. Als je niet op tijd in bezwaar gaat wordt het zo zeker als onterecht een korting wordt opgelegd en is het wel heel moeilijk om je recht te halen!
Samenvattend zijn er de volgende grieven: • Het voelt als een gevangenis • Er is misbruik van macht door de klantmanagers • Er wordt voortdurend gedreigd met straf en die leggen ze ook op, zonder iets te zeggen of te schrijven. • Je wordt voortdurend gewantrouwd. Ze gaan ervan uit dat je liegt totdat het tegendeel bewezen is, waarbij je privacy wordt geschonden. • Je wordt erg klein gemaakt. Een van de aanwezigen: ‘ik moet voortdurend huilen’. Een ander: je wordt daar ziek ik ben paranoide geworden. Ik liep in de supermarkt en dacht: ‘o God, straks staat er iemand van het DWI’. Je raakt je zelfvertrouwen kwijt. Je verliest het contact met je sociale omgeving. Als je geen geld hebt, kunnen je vrienden eerst nog wel zeggen: ‘wij betalen het wel’. Maar dat houdt op een gegeven moment op, dan wil je dat ook niet meer. • Je komt in de schulden. Je werkt niet alleen gratis, het kost je geld. Je moet er geld op toeleggen. • Er worden beloftes gegeven die nooit worden waargemaakt • Ze helpen je niet om je kansen op de arbeidsmarkt te vergroten. Je wordt daarbij eigenlijk tegengewerkt. Je moet aanwezig zijn. • Als je ziek bent geloven ze je niet
Ze denken als we de mensen maar genoeg pesten, zoeken ze wel een baan en zien ze af van de uitkering. Maar die banen zijn er niet.
Er waren getuigenverklaringen van anderen die we hier niet uitgebreid kunnen behandelen, omdat het persoonlijke verhalen zijn over de zwerftochten in de bureaucratie die hen herkenbaar kunnen maken. Een belangrijk punt uit deze verhalen. Werkgevers die vacatures aandragen worden totaal niet gescreend. Het lijkt in sommige gevallen om malafide figuren te gaan, die van de subsidies en gratis arbeidskrachten een graantje mee proberen te pikken maar die na enige tijd failliet gaan of spoorloos verdwijnen waarna de werkloze het nakijken heeft en geen perspectief heeft op betaald werk bij dat bedrijf. Iemand moest drie maanden met behoud van uitkering gaan werken en daarna zou hij loon krijgen en heeft er nog een tijdje gewerkt. Maar het loon werd nooit uitbetaald en het bedrijf is failliet gegaan.
Wordt vervolgd.maandag 22 april 2013
Reportage naar aanleiding van het Zwartboek van de FNV over werken met behoud van uitkering in het actualiteitenprogramma Nieuwsuur op 12 februari 2013. Zie ook website Nieuwsuur.
donderdag 18 april 2013
Bijeenkomst 22 april in Amsterdam
Bijeenkomst
Maandag 22 april, vanaf 19:00 uur
Mozeshuis/Mozes en Aaronkerk vlakbij het stadhuis
Waterlooplein 205 / 207
1011 PG Amsterdam
(vooraf opgeven kan: info@dwangarbeidnee.nl)
Aan het comité Dwangarbeid Nee doen naast bijstandsgerechtigden zelf ook organisaties mee: de Abvakabo FNV, FNV Bondgenoten, SP Amsterdam, de Anarcho-Syndicalistische Bond (ASB), Bijstandsbond, comité Vrouwen en de bijstand/EVA, en Doorbraak. Leden en sympathisanten van het comité deelden op 25 maart pamfletten uit aan mensen die in het Praktijkcentrum van de Dienst Werk en Inkomen van de gemeente Amsterdam aan de Laarderhoogteweg verplicht onbetaald werk verrichten of vanuit dat centrum naar andere plekken in de stad worden gebracht om gedwongen gratis te werken.
Vaak werkt men onder slechte voorwaarden en zonder perspectief op betaald werk. Ook worden hier uitkeringsgerechtigden geselecteerd om met behoud van uitkering te gaan werken. Dit is dwangarbeid, vindt het actiecomité. Je moet er gedwongen aan mee doen. Als je dat niet doet, wordt je uitkering gekort, of zelfs stopgezet. Door met behoud van uitkering te werken, verdwijnen er banen waar wel loon tegenover staat. Dan wordt het voor bijstandsgerechtigden nog moeilijker om een betaalde baan te vinden. Dit moet stoppen! Bijstandsgerechtigden verdienen geen armoede, maar fatsoenlijke behandeling en gewoon goed werk met loon voor wie dat wil en kan.
Veel werkende werklozen gingen ter plekke met de actievoerders in gesprek en bleken flink boos te zijn over het onrecht dat hen wordt aangedaan. Met het systeem van dwangarbeid wordt het minimumloon stelselmatig ontdoken en worden arbeidsrechten verkwanseld. Dat blijkt ook uit de ervaringen van bezoekers van het spreekuur van de Bijstandsbond, uit een onlangs gepubliceerd zwartboek over werken in de bijstand van de FNV en uit de verhalen van werklozen op de site van Doorbraak.
In het centrum zelf mogen de werkers zonder loon ook tijdens de pauzes het terrein niet verlaten. Voortdurend wordt gedreigd met stopzetting of verlaging van hun uitkering. Er heerst een sfeer van intimidatie en repressie.
Ben je dwangarbeider en heb je steun nodig? Wil je samen met anderen in Amsterdam in actie komen tegen het onrecht? Kom dan naar de bijeenkomst op 22 april.