Een nieuw bureaucratisch monster: het doelgroepenregister van het UWV

Een nieuw bureaucratisch monster op basis van het sociaal akkoord en de daarin gemaakte banenafspraken, dus met medewerking van de vakbonden: het DOELGROEPEN REGISTER van het UWV. Ach, de werkgever kan opvragen als je solliciteert, of je wel in dat register zit. Zo niet, dan tel je NIET mee voor de bijdrage van de werkgever aan de banenafspraak. En dus: kunnen vele vele gedeeltelijk arbeidsgehandicapten die niet in het register zitten nu in ieder geval, nog afgezien van de massa-werkloosheid, ooit in hun leven een baan wel op hun buik schrijven. Bij de Rechtbank Den Haag kun je zelfs geen VRIJWILLIGERSWERK doen als je niet in het doelgroepenregister zit. Waar nog meer? En hoe kom je eigenlijk wel of niet in dat register? Nou, als de sociale dienst niet heeft onderzocht of je wel of niet 100% van het Wettelijk Minimumloon kunt verdienen, zit je er NIET in. Wie er verder wel of niet in zit, is in duisternis gehuld. Zo gaat het circus verder.

http://tinyurl.com/nvl9ask

Werken met behoud van uitkering voor hotdogverkopers toen en voor ijsventers nu

In Het Parool van 12 mei staat in de rubriek Amsterdam toen een prachtig
artikel van Bart van Zoelen onder de kop 'in het spoor van de pinda'
over het gemeentelijk reintegratieproject voor werkloze jongeren waarbij
die deze zomer ijs gaan verkopen met medewerking van Unilever. Van
Zoelen trekt, daartoe op het spoor gezet door Jacques Peeters van de
Werklozen Belangen Vereniging, een vergelijking met een project in 1989,
toen het niet ging om ijsverkopers maar om hotdogverkopers. De
geschiedenis herhaalt zich.

Van Zoelen memoreert de kritiek die er eertijds op het project was
waarbij o.a. een artikel in 'De Baanbreker' het blad van de Werklozen
Belangen Vereniging, aan de orde komt. Citaat uit het artikel: 'de
gemeente sluist mensen door naar naar een hotdog-economie, waarin je
altijd weinig inkomen zult hebben om een redelijk bestaan op te bouwen'.

Al in 1991 besloten de gemeente en het gewestelijk arbeidsbureau met het
project te stoppen. Het was geen succes. Weinigen vonden op deze manier
werk. Bij de gemeente herinnert een oud gediende zich, dat het project
teveel concurreerde met bestaande hotdog verkopers.

Helaas is het artikel achter een betaalmuur geplaatst. Je zult naar
Blendle moeten gaan of zo om het artikel te lezen.

Piet vdL

Misstanden bij reintegratie-trajecten voor werklozen in Amsterdam duren gewoon voort

De misstanden bij de reintegratietrajecten in Amsterdam duren gewoon
voort. Wethouder Vliegenthart had beloofd, dat er voortaan alleen nog
leer-werk stages van een half jaar tot maximaal een jaar zouden zijn.
Hoewel ook tegen die vorm van werken voor je uitkering door het
actiecomité dangarbeidnee geprotesteerd is, blijkt nu, dat er ook heel
andere nieuwe trajecten worden uitgevoerd in het kader van het woon-werk
traject voor daklozen waarbij de oude misstanden dat je geen rechten
hebt en dat de trajecten in principe voor onbepaalde tijd zijn gewoon
worden gehandhaafd. Zie bijgaande brief. Je moet net zo lang in het
traject blijven tot je betaald werk hebt. En voor velen komt dat nooit.
Betrokkenen bij dit woon-werk traject hebben soms ook gewerkt bij
Herstelling Werk en Uitvoering en het Praktijkcentrum op de
Laarderhoogtweg, verantwoordelijk voor de misstanden in het Amsterdamse
Bos. Er lopen nu twee onderzoeken naar misstanden in
reintegratietrajecten. Een van de Gemeentelijke Ombudsman en een van
twee wetenschappelijke onderzoekers. De voorstanders van de keiharde
aanpak, nu van daklozen die het moeilijk hebben, kunnen gewoon doorgaan
met hun praktijken.

PvdL

De voorzitter van de Vereniging voor Verzekeringsgeneeskunde Jim Faas aan het woord

Jim Faas, voorzitter van de Nederlandse Vereniging voor Verzekeringsgeneeskunde (NVVG) protesteert vandaag in het dagblad Trouw tegen het feit- als ik het kort mag samenvatten- dat de geneeskunde oplossingen moet zoeken voor politieke problemen.

De jurist en arts Faas heeft een account op twitter waar regelmatig bijdragen worden geplaatst. (https://twitter.com/JimFaas?lang=nl). Maar hij heeft opmerkelijk weinig volgers. Misschien gaat dat nu veranderen. Wat Faas in mijn ogen aan de orde stelt (ik geef mijn subjectieve interpretatie) is het volgende. Steeds meer mensen worden onterecht ziek verklaard. Daardoor loopt 'het systeem' vast. Straks miljoenen mensen zitten in een of andere arbeidsongeschiktheidsregeling, waar ze meer of minder geisoleerd van de rest van de samenleving op basis van allerlei uitsluitingsmechanismen hun leven slijten.

Er heerst een chronische massa-werkloosheid,  al decennia lang, waarvoor de politiek geen oplossing heeft. Ik zeg het in mijn woorden, maar de overheid zet werklozen onder druk terwijl die werklozen door de rest van de samenleving met de nek worden aangekeken, wat op zichzelf ook al ziekmakend is. De werklozen komen bij het UWV maar vooral bij de sociale diensten in de gemeenten op grond van de nieuwe participatiewet terecht in een soort sociaal panopticum. Dit houdt in dat op grond van een ingewikkeld stelsel van regels en een uitgebreide bureaucratie werklozen worden gecontroleerd op van alles en nog wat, middels onverwachte huisbezoeken, inleveren van prive gegevens, etc. Wanneer je eventueel wat kosten van levensonderhoud bepaart (kostendelersnorm) gaat je uitkering omlaag. Verdien je wat bij, dan moet je het inleveren. Op facebook klagen bijstandsgerechtigden al heel lang hun nood over dit onrechtvaardige systeem, dat steeds verder wordt uitgebreid. Daarnaast wordt een betrekkelijk kleine categorie onder druk gezet in trajecten te gaan waar ze voor hun uitkering moeten gaan werken zonder uitzicht op een betaalde baan. De beweging tegen dwangarbeid, die langzaam van de grond komt is een uiting van protest daartegen.

Dit alles is bedoeld om de werklozen (en de werkenden) te disciplineren ieder rot baantje te aanvaarden of te houden, onder slechte omstandigheden.

Faas is deskundig in de enige twee routes die voor werklozen openstaan om althans gedeeltelijk aan het sociaal panopticum te ontsnappen: juridisering of medicalisering van in wezen politieke problemen. Middels de weg van juridische procedures kun je enige bewegingsvrijheid creeren als werkloze, ook al omdat de bureaucratie veel fouten maakt en ondanks de vele regels het onderhandelingsproces tussen de klantmanager en de werkloze een vaag schemergebied is, waarvoor in die individuele situatie vaak geen rechten bestaan waarop je een beroep kunt doen. Middels de weg van de medicalisering van in wezen politieke problemen kun je als zieke aan het sociaal panopticum ontsnappen: als je ziek bent hoef je veel dingen niet.

Is het niet beter, een totaal andere richting in te slaan met basisinkomenachtige regelingen, waarbij de vrijheid en de rechten van de werkzoekenden worden vergroot, meer wordt geluisterd naar hun eigen voorstellen om werk te krijgen, meer regelingen worden ontworpen om mensen geleidelijk aan uit de bijstand te laten komen? Is het niet beter, werklozen  vrij te stellen van de sollicitatieplicht? Er kan worden tegengeworpen, dat dan vele duizenden werklozen tot in lengte van dagen geen betaald werk hebben en hun inkomen toch ook zal moeten worden gefinancierd. 'We moeten ze niet in de steek laten' roepen de voorstanders van het huidige systeem. Faas stelt aan de orde, dat nu in feite- via de medische weg- precies hetzelfde gebeurt. Bovenstaande regelingen zijn ook geen definitieve oplossing van de massawerkloosheid. Daarvoor zijn andere maatregelen nodig, zoals een drastische herverdeling van betaalde arbeid, scheppen van nieuwe vormen van betaalde arbeid en een andere visie op betaalde en onbetaalde arbeid.

Zal wat Faas aan de orde stelt leiden tot een kentering? Ik ben somber. Ik denk dat de rechtse partijen zijn argumenten alleen zullen gebruiken om de arbeidsongeschiktheidsregelingen af te breken en het sociaal panopticum te verscherpen. De ideologische rechtvaardigingen voor die interpretatie zullen ons de komende tijd weer om de oren vliegen. Het thema in het dagblad Trouw zal denk ik wel leiden tot nieuwe konfrontaties tussen politiek links en rechts. Tot nu toe zijn de medicalisering en juridisering als ontsnappingsroute niet echt afgesloten, ook denk ik als onderdeel van een pacificeringsstrategie van de overheid. Dit heeft vrij effectief gewerkt. De arbeidsongeschiktheidsregelingen zijn beperkt aangepakt en breed verzet tegen het kabinetsbeleid op het gebied van sociale zekerheid is uitgebleven. Wanneer de bovengenoemnde ontsnappingswegen worden afgesloten kan dit anders worden. Wat betreft de ontsnappingsroute van de juridisering zijn de eerste aanzetten al gegeven door de bezuinigingen op de rechtshulp.

Piet van der Lende

College van Arjen Vliegenthart

Komt allen!

Nieuwsbrief Stadslicht â€" April 2015

Stadslicht is een verlichtend collegeprogramma voor stedelingen. Bij Stadslicht staan thema´s als de stad, de creatieve sector en nieuwe sociale verbanden centraal. In korte maar intensieve colleges laten experts hun licht schijnen over uiteenlopende onderwerpen die relevant zijn voor stedelingen en hun omgeving. Naast kortlopende collegereeksen is er de City Trip, een doorlopende reeks waarin steeds een andere stad in de wereld centraal staat. Stadslicht is een initiatief van Jan Hoek en Joost Zonneveld.

De colleges van Stadslicht vinden altijd plaats op woensdag van 1800 tot 1900 uur in Pakhuis de Zwijger

13 mei 2015 â€" Veranderingen in Participatie & Re-integratie â€" Arjan Vliegenthart â€"

Serie Van Verzorgingsstaat naar Doe-Het-Zelf Burger

De Verzorgingsstaat wordt verbouwd als nooit te voren. Gedreven door tekort aan geld en de opvatting dat de overheid mensen teveel verantwoordelijkheid uit handen heeft genomen, tuigt de overheid de participatiesamenleving op. Uitgangspunt is dat mensen verantwoordelijk zijn voor zichzelf en anderen. Pas wanneer er op niemand meer een beroep kan worden gedaan, is er een rol voor de overheid. De lokale overheid, om precies te staan. Want die staat het dichtst bij burgers.

De overheid voegde de daad bij het woord. Per 1 januari zijn veel taken op het gebied van zorg, jeugdzorg en toeleiding naar werk bij de gemeenten neergelegd. Zij moeten voor minder geld meer resultaten gaan boeken. Deze overdracht is ook wel bekend onder de naam Drie Decentralisaties. Sommige taken voert de gemeente zelf uit, andere heeft ze uitbesteed. Maar vooral de burger zelf is aan zet.

In de serie “Van Verzorgingsstaat naar Doe-Het-Zelf Burger” vertellen drie Amsterdamse bestuurders over hun eerste ervaringen met de nieuwe verantwoordelijkheden en verhoudingen. Arjan Vliegenthart verzorgt het laatste college in deze serie.

Gemeenten waren al lang verantwoordelijk voor de toeleiding naar werk van mensen met een bijstandsuitkering. Dat was al niet makkelijk; veel mensen in de bijstand komen daar op eigen kracht vrijwel niet uit. En de afgelopen jaren werd er op de toeleiding naar werk draconisch bezuinigd. De nieuwe Participatiewet â€" onderdeel van de Drie Decentralisaties â€" verruimt de verantwoordelijkheid naar mensen met een geestelijke, fysieke of psychiatrische beperking. Tegelijk worden de sociale werkplaatsen afgebouwd. Oude regelingen blijven op hoofdlijnen van toepassing op mensen die daar al onder vielen.

Arjan Vliegenthart is wethouder Werk, Inkomen en Participatie van de gemeente Amsterdam. Hij vertelt in dit college over de veranderingen op het terrein van participatie en re-integratie en de eerste praktijkervaringen van de gemeente Amsterdam daarmee.

Aanmelden via deze link

Actie bij Albert Heijn

Persbericht 01-05-2015

Vandaag 1 mei heeft het Actiecomité Dwangarbeid Nee actie gevoerd bij de Albert Heijn aan de Wibautstraat te Amsterdam. De actie is de eerste in een reeks. Het doel van deze reeks acties is om bedrijven en instellingen te dwingen om niet mee te doen aan de moderne dwangarbeid; gedwongen werken zonder loon om de uitkering te mogen behouden.

Het Actiecomité Dwangarbeid Nee is een zelforganisatie van bijstandsgerechtigden die zich verzetten tegen deze dwangarbeid. De Participatiewet maakt ‘re-integratie’ verplicht en elke gemeente probeert bijna overal verplichte ‘re-integratietrajecten’ op te zetten; bij commerciële bedrijven, maar ook bij vrijwilligersorganisaties. De gemeente geeft bedrijven en organisaties zelfs subsidie als zij meedoen.

Wij noemen dit dwangarbeid omdat wij door de wet verplicht worden aan die trajecten mee te doen, geen loon krijgen voor onze arbeid en omdat wij gestraft worden als we kritiek hebben. Dit pikken wij niet en daarom voeren wij actie. Wij accepteren niet dat wij uitgebuit worden onder het mom van ‘participeren’ en ‘re-integreren’. Iedereen die dwangarbeiders wil inzetten en zo subsidie krijgt of op loonkosten kan besparen, is een doelwit. Iedereen die tegen uitbuiting is en tegen gedwongen werken zonder loon, is onze bondgenoot. Wie ons wil helpen met ‘re-integreren’ of met ‘participeren’, mag ons gewoon loon betalen

Middels deze actie heeft het Actiecomité van de Albert Heijn geëist dat zij verklaren niet deel te nemen aan gedwongen werken zonder loon. Zolang de Albert Heijn niet tegemoet komt aan onze eisen, zullen wij en onze bondgenoten in het hele land actie blijven voeren bij verschillende filialen.

Wij eisen dat de Albert Heijn en andere bedrijven en instellingen geen mensen te werk stellen in het kader van de Participatiewet omdat:

– in het hele land mensen actie voeren tegen gedwongen werken zonder loon en iedereen die niet aan deze eis tegemoet komt, een doelwit is;

– gedwongen werken zonder loon wordt mogelijk gemaakt door een strafregime van kortingen op de uitkering waardoor mensen onder het bestaansminimum komen en naar voedselbanken moeten en zelfs uit hun woning gezet kunnen worden;

– gemotiveerde en betaalde arbeiders vervangen door dwangarbeiders alleen maar negatief is voor de organisatie, voor de dwangarbeider en voor de betaalde kracht;

– gedwongen werken zonder loon mensen niet helpt aan een baan;

– iedereen die wel aan deze eis tegemoet komt, aangeeft geen deel te willen zijn van het helse beleid van de Participatiewet.

Filiaalleider Finist van Onna wilde ons niet te woord staan en wilde niks te maken hebben met een verklaring. Toen zijn uiteindelijk drie actievoerders naar binnen gelopen om bij de servicebalie verhaal te halen. 

"Kunnen wij de filiaalleider spreken?"

"Hij wil niet."

Na enig aandringen kwam hij al druk bellend toch.

"Ik sommeer jullie om het pand te verlaten. Anders plegen jullie huisvredebreuk en dan ga ik de politie bellen. Nee, ik wil niks ondertekenen. Ik sommeer jullie om het pand te verlaten."

Wij willen natuurlijk niks illegaals doen en daarom zijn we weer naar buiten gelopen.

Enkele aldaar winkelende studenten begonnen spontaan leuzen met ons mee te roepen: "Doe gewoon, geef ons loon."; "Albert Heijn doe gewoon, geef ons loon." en deze hadden ze zelf bedacht: "Uitbuiters, uitzuigers, doe gewoon, geef ons loon."

Al met al een geslaagde actie; op naar de volgende!

Meer informatie: info@dwangarbeidnee.nl
020-6898806

***