Van plannen en improvisaties

In Amsterdam aan de Baarsjesweg 224 huist er in een kantoorpand naast diverse anderen een bedrijf genaamd 2DA. Dit bedrijf verzorgt voor de gemeente een digitaliseringsproject en gebruikt hier dwangarbeiders voor. De afdeling heet 'Scanstraat'. Opvallend was dat op het bord buiten waar alle bedrijven genoemd staan die in het gebouw huizen, de naam 2DA niet vermeld stond; schaamte?

2DA niet vermeld

De dwangarbeiders van de Scanstraat moeten onder andere bouwtekeningen inscannen en gebruiken hiervoor grote industriële scanapparaten. Dit zijn dus geen scanners zoals je die bijvoorbeeld thuis hebt met een klep en dergelijke. Deze scanners hebben geen klep en je kunt er best incidenteel zonder bescherming gebruik van maken, maar de dwangarbeiders moeten er de hele dag door mee werken; acht uur per dag en vier dagen per week.

Ze krijgen geen beschermende bril of iets anders en staan er de hele dag met hun blote gezicht boven straling te absorberen. In een Amerikaanse strip zou je dan superkrachten krijgen, maar dit is geen Amerikaanse strip. De straling beschadigt je ogen en waarschijnlijk meer dan dat.

Het Actiecomité heeft dan ook besloten er te gaan staan flyeren en de mensen te attenderen op onze spreekuren. Wij hebben informatie gekregen dat daar zo'n 18 mensen te werk gesteld zijn en dat die rond vier uur naar huis mogen. Wij stonden daar dus met zijn vieren om kwart voor vier klaar voor de start in de veronderstelling dat er dan een grote groep dwangarbeiders naar buiten zou komen lopen.

"Goedemiddag, werkt u in de Scanstraat?" vroegen wij. "Nee, wat is dat?" kregen wij keer op keer te horen. Actie mislukt? Nee, het Actiecomité is niet op zijn achterhoofd gevallen. "We staan er nu toch en we hebben de flyers mee, dus we gaan gewoon iedereen die langsloopt aanspreken."

"Goedemiddag, kent u iemand met een uitkering?" vroegen we dan. Deze vraag is beter dan "werkt u voor een uitkering?" of "heeft u een uitkering?" Veel mensen schamen zich immers en "kent u iemand met een uitkering?" is dan veiliger om met "ja" te beantwoorden.

Dit bleek een gouden vondst te zijn. Veel mensen antwoordden dan ook met een volmondig "Ja!" "Geeft u ze dan deze flyer, want binnenkort komen ze dik in de problemen en wij kunnen dan helpen op het spreekuur. We hebben ook een gratis advocaat." Veel mensen zeiden ook "Dwangarbeid? Ja, daar heb ik veel over gehoord. Goed dat jullie dit doen. Ik zal het doorgeven."

Andere voorbijgangers zeiden "Nee, ik ken niemand met een uitkering." "Nou, dat is heel bijzonder" antwoordden wij. Een mevrouw reageerde daarop met "goeie familie hè." Daar hebben wij niet van terug.

Niet als zodanig gepland, maar uiteindelijk was het toch een productieve en leerzame actie en zeker voor herhaling vatbaar.